Powieść obyczajowa

I tak idąc, ciągnąc za sobą walizkę na chyboczących się kółkach, uparcie przekonywałam swój umysł, że wszystko zrobiłam dobrze. A po policzkach spływały mi strumienie łez.

Studentka dziennikarstwa i komunikacji społecznej na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie, redaktor naczelna internetowej Redakcji Essentia, autorka bibliofilskiego bloga Nałogowy Książkoholik, a do tego pisarka…

Zapracowana pasjonatka książek i pisania czy może typ romantycznej samotniczki, marzycielki zatopionej we własnych światach i we własnych myślach?
Zapewne – jak to u artystów bywa – jedno i drugie.

Druga już książka (zaledwie rok po debiucie – Czekając na odkupienie) młodziutkiej autorki – Katarzyny Łochowskiej – miała swoją premierę na tegorocznych Targach Książki w Warszawie.
Droga do Ukojenia to historia młodej pisarki z przeszłością. Po latach nieudanego małżeństwa, zniechęcona i rozczarowana miłością i mężczyznami, powraca do rodzinnego domu, by leczyć rany, jakie życie zostawiło na jej sercu i duszy. Powoli zaczyna odżywać i zapominać o bolesnej przeszłości dzięki nowym przyjaźniom, których szaleństwa ubarwiają senną atmosferę sielskiej miejscowości. Napotyka także innego życiowego rozbitka – wdowca, który burzy jej na nowo wypracowany święty spokój i wprowadza wielkie zamieszanie w głowie i w… sercu.
Jak potoczą się losy bohaterów? Czy złamane serca odważą się odnaleźć? Czy zła przeszłość nie położy się cieniem nad kiełkującą niepewnie jasną przyszłością? Kto podąży drogą do Ukojenia i jakie przeszkody napotka?
Doskonale sportretowany świat trzydziestolatków, którzy mają za sobą ciężkie przeżycia, a przed sobą – kolejne szanse. Dowcip, lekkość dialogów i nadzieja bijące ze stronic czynią tę pozycję nad wyraz aktualną w dzisiejszym świecie szybkich uczuć, pośpiesznych związków i porzuconych ze strachu marzeń.

Powieść sensacyjna

W letni poranek w jednym z domów zostaje znaleziony martwy Damon Blundy. Zabójca zostawił tajemniczy napis na ścianie jego gabinetu i… selfie ze swoją ofiarą w jego skrzynce pocztowej. Zamordowany był autorem budzących kontrowersje, zjadliwych felietonów; lista jego przeciwników jest więc dosyć długa. Śledztwo utyka w martwym punkcie, a jedynym tropem wydaje się srebrne audi pojawiające się co jakiś czas na miejscu zbrodni.

Brytyjska pisarka Sophie Hannah znana jest głównie ze wskrzeszenia historii o Herkulesie Poirocie, ale ma na swoim koncie też długi cykl Konstabl Simon Waterhouse. W tej części udany duet policjantów Waterhouse & Zailer musi naprawdę się nagłowić, aby rozwiązać tę tajemniczą zbrodnię. Zagadka to słowo, które najlepiej określa tę powieść. W fabule usiane jest mnóstwo mniejszych i większych sekretów, często to, co wydaje się oczywiste, okazuje się tylko ułudą, i na odwrót. Autorka doskonale wodzi za nos czytelnika zastanawiającego się: „kto zabił?”. Miesza tropy, serwuje z pozoru nic nieznaczące wskazówki, by na końcu wszystko rozjaśnić. Udał się też pisarce portret psychologiczny bohaterów. Prym wiodą tu nie tylko znakomicie dogadujący się policjanci, ale także ciekawe i niejednoznaczne postacie drugoplanowe.

Powieść fantastyczna

Nordycki bóg Loki, znajdujący się na usługach aniołów, nie ma czasu, aby świętować. Będzie musiał zmierzyć się z największym ze swoich wrogów, Dezyderiuszem Cranem, który sam zwie się bogiem popkultury. I to na własną prośbę, okazuje się bowiem, że Crane’a stworzył przez przypadek on sam. Rozpoczyna się gra z czasem, tym niebezpieczniejsza, iż Dezyderiusz z każdą chwilą lepiej radzi sobie ze swoimi mocami. Jego główna umiejętność to kontrola nad narracją, a nawet… całą powieścią.

Minęło już dziesięć lat, od kiedy ukazała się pierwsza część popularnego cyklu Kłamca autorstwa Jakuba Ćwieka. Z tej okazji wydawnictwo Sine Qua Non przygotowało jubileuszową książkę, rozgrywającą się pomiędzy wydarzeniami z drugiego i trzeciego tomu.

W cyklu Kłamca nie sama treść jest jednak najważniejsza, a oryginalna forma, z której pomocą autor stara się jak najbardziej urozmaić dzieło. Oprócz standardowej powieści znajdziemy tu także komiks, który nie jest tylko wizualnym dodatkiem, ale bardzo dobrze uzupełnia pozostałą część. W pewnym miejscu autor korzysta nawet z interaktywności, pozwalając czytelnikowi samemu wybrać drogę, którą będzie podążał w trakcie czytania. Fanów Ćwieka na pewno usatysfakcjonuje wiadomość, że jego specyficzny styl językowy został zachowany. W książce uświadczymy sporo niecenzuralnego dowcipu i ostrej jak brzytwa ironii. Nie jest to ambitna lektura, ale idealnie rozrywkowa książka, dająca zarówno autorowi, jak i czytelnikom sporo zabawy.