Jękły głuche kamienie. Ideał sięgnął bruku.

Cyprian Kamil Norwid urodził się 24 września 1821 roku w Laskowie-Głuchach. Ojcem poety był Jan Norwid, a matką Ludwika, trzecia żona Jana. Jednak Cyprian we wczesnym wieku został osierocony. Od 1825 roku zamieszkiwał u prababki Hilarii. 

W roku wybuchu powstania listopadowego przeprowadził się z rodzicami do Warszawy, by wraz z bratem uczęszczać do pobliskiego gimnazjum, z którego przeniósł się, nie ukończywszy piątej klasy. Następnie wstąpił do szkoły artystycznej, by w latach 1840-1842 pobierać nauki rysunku u malarza Jana Klemensa Minasowicza. Jednak jako pisarz zadebiutował w okresie warszawskim anonimowym lirykiem Mój ostatni sonet. 

W 1842 roku Norwid wyjechał za granicę, by pogłębiać wiedzę malarską. Udał się do Wenecji i Florencji, gdzie zadurzył się w damie Marii Trembickiej. Kobieta bardzo szybko zdobyła serce poety, więc wraz z nim udała się w podróż po Włoszech. Następnie odwiedził Pompeje, Rzym, Berlin i inne wspaniałe miejsca. W 1849 roku Cyprian wybrał się do Paryża, gdzie poznał Juliusza Słowackiego oraz Fryderyka Chopina, a spotkanie to opisał w Czarnych kwiatach. W 1852 roku wyruszył na podbój Stanów Zjednoczonych, gdzie rezydował jedynie dwa lata.

Po tym okresie wrócił do Paryża, gdzie utrzymywał się z malunków. W 1860 roku wydał swój pierwszy tom poezji, który cieszył się wielkim powodzeniem. Pięć lat później planował wydanie kolejnego tomu Vade-mecum, lecz jego plany mijały się z powodzeniem. 

W ostatnich latach życia Norwid stał się głuchy, przy czym zachorował na gruźlicę. Jednak mimo wszystko nadal angażował się w sprawy polityczne oraz nawiązał współpracę z francuskim towarzystwem naukowym. W 1876 roku udał się do Ivry-sur-Seine, gdzie mieszkał aż do śmierci. Cyprian zmarł 23 maja 1883 roku.