 |
| źródło |
kobiety. Jedna z nich to Majka, która wyszła za mąż w wyniku zakładu, przez co ma na pozór ułożone życie, ale w jej związku brakuje
miłości. Monika natomiast nie potrafi być w stałym związku, właściwie trudno
określić – nie chce czy nie umie. Gdy mąż Majki wyjeżdża, razem z Moniką
wybiera się na wycieczkę na Mazury. To miejsce okazuje się kolebką zmian.
Kobiety niespodziewanie poznają dwóch mężczyzn, dzięki którym i przez
których życie zaczyna biec nieco inaczej. Przelotne – wydawać by się pomogło – znajomości odcisną na nich piętno. Czego może brakować do pełni szczęścia dwóm
pięknym kobietom? Jak potoczą się dalej losy bohaterek? Wezmą udział w podróży
do szczęścia czy wrócą do dawnego, rutynowego życia?
Nowo poznani mężczyźni mają
w sobie coś, co sprawia, że kobiety na chwilę zapominają o codzienności. Pozwalają sobie na chwile upojenia i wytchnienia w ramionach innych, niż
dotychczas. Nie nazwałabym jednak tych relacji „zwyczajnymi romansami”. Jest w
nich coś więcej, coś niewidocznego na pierwszy rzut oka. Jednak pewne
wydarzenie sprawia, że mężczyźni na jakiś czas znikają. Figlarny los stawia ich
jednak później na drogach naszych bohaterek. Czy znajdą z nimi prawdziwe
szczęście? A może tylko sprawią kłopoty?
Po powrocie z pobytu na Mazurach,
kobiety wracają do dawnego życia. Majka nie może jednak zapomnieć o poznanym
mężczyźnie. Okazuje się także, że mąż ma dla niej pewnego rodzaju
niespodziankę, która zmieni jej życie już na zawsze.
pokazuje piękną przyjaźń pomiędzy kobietami, które są dla siebie oparciem, zawsze mogą na siebie liczyć i troszczą się o siebie. Warto zwrócić też uwagę na język, którym została napisana – jest on łatwy w odbiorze i czyni lekturę przyjemną. Ponadto jest to powieść, która udowadnia, że życie pisze
nieprzewidywalne scenariusze. Łatwo można popaść w rutynę, aż z czasem stajemy
się więźniami własnego losu, nieprzemyślanych decyzji… Ale do zmiany wystarczy
impuls. Szczęście czyha za rogiem i czasem wystarczy tylko wyciągnąć po nie
rękę, odrobina odwagi. Warto ryzykować, bo życie jest tylko
jedno. Wydaje mi się, że mamy do czynienia z
pewnego rodzaju paradoksem: z jednej strony sami kreujemy swoje życie, z
drugiej jednak wisi nad nami pewnego rodzaju przeznaczenie. Na pewne
sprawy nie mamy wpływu, dzieją się, wprowadzając nieraz zamęt i nieład. Każde
jednak doświadczenie czegoś nas uczy, każda chwila coś niesie ze sobą. Pewnych
ludzi zapamiętujemy na zawsze, są twarze, których nie zapominamy, są
ludzie, którzy pozwalają nam rozwinąć w pełni skrzydła.
Uważam, że jest to powieść, po którą warto sięgnąć, by ukoić nerwy po całym
dniu zmagań z rzeczywistością, by dodać sobie odwagi do pokonywania codziennych
trudności, aby uwierzyć, że warto zatroszczyć się o siebie. Może to właśnie
miłość jest tym, czego potrzebujemy najbardziej do życia, tym „czymś”, co jest
niezbędne, żeby oddychać pełną piersią? Jednakże pragnę zaznaczyć, że nie jest
to zwyczajne romansidło. Moim zdaniem opisane romanse to tylko pewnego rodzaju
metafora, która w jasny sposób pokazuje, że aby rozwinąć skrzydła, potrzebujemy
przede wszystkim czuć się doceniani i kochani. Trawa może być bardziej zielona,
życie może być piękniejsze, człowiek może być bardziej sobą, jeżeli tylko
znajdzie klucz do szczęścia, do spełnienia.
