Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Batman i Robin wdają się w scysję to kwintesencja dobrego smaku. Jak zrobić coś z niczego? Jak napisać genialne opowiadanie o stłuczce samochodowej? Nie wiem, ale King to zrobił i to w pięknym stylu. A w tle smutek przemijania, miłość syna do ojca i choroba Alzheimera.
Po lekturze Wrednego dzieciaka należy wnikliwie przyjrzeć się dzieciom z okolicy. Bo a nuż w naszym kilkuletnim sąsiedzie tkwi wredny bachor? Opowiadanie pomysłowe i surrealistyczne (dziecko nie dorasta). Ostatnia spowiedź człowieka skazanego za brutalne zabójstwo dziecka. Jednak w tej opowieści nic nie jest białe i czarne. Dziecko nie jest synonimem dobra, niewinności i wrażliwości, a zabójca nie jest potworem wyzutym z moralności.
Śmierć – urocza opowieść z genialnym (co u Kinga rzadko się zdarza) zakończeniem. Mężczyzna zostaje oskarżony o makabryczna zbrodnię popełniona na małej dziewczynce. I chociaż dowodów brak, społeczeństwo winnego znalazło i bez zwłoki spieszy z budową szubienicy. Winny? Niewinny? Morderca? Ofiara?
Kościół z kości i Tommy – zgadzam się z Kingiem – on nie umie pisać poezji, dlatego te dwa poematy pozostawię bez komentarza.
Większość z nas zapewne nie raz zastanawiała się, co się dzieje po śmierci. Niebo (opcjonalnie czyściec lub piekło), nowe wcielenie, zupełna nicość – wszytko się kończy? Zasada Wu Wei mówi, aby nie marnować energii na myślenie i zamartwianie się rzeczami, na które nie mamy wpływu. To będzie zmarnotrawiona energia, bo i tak niczego nie zmienimy. Ok, ale gdybyśmy jednak mieli wybór? I to nie byle jaki – albo totalne unicestwienie, przejście w niebyt, po prostu koniec, albo rozpocząć swoje życie raz jeszcze, w taki sam sposób, popełniając te same błędy, cierpiąc tak samo, kochając tak samo…? Życie po życiu – bardzo dobre opowiadanie, zmuszające do chwilowej pauzy i zastanowienia się nad własną egzystencją.
Herman Wouk jeszcze żyje to bardzo smutne opowiadanie. Wyczytałam swego czasu w „internetach”, że gdyby na Ziemi nie było mężczyzn, świat byłby pełen szczęśliwych i grubych kobiet. Śmiem wątpić. Dwie tłustawe, samotne i smutne kobiety, gromadka ich dzieci i brak nadziei na przyszłość. Dołujące zakończenie.
W przypadku opowiadania Kiepskie samopoczucie King się nie pomylił – czytający jest o krok przed narratorem. Najbardziej przerażający jest fakt, że ta historia zapewne nie raz, nie dwa miała miejsce w rzeczywistości, bo mechanizm obronny zwany w psychologii wyparciem jest jednym z głównym sposobów radzenia sobie ze stresem. Chociaż niemal od samego początku wiemy, jak Kiepskie samopoczucie się zakończy, i tak wzdragamy się, czytając ostatnia stronę. Może za sprawą psa Lady, której wątek wprowadza element horroru (albo dramatu)?
Cierpieliście kiedyś? Głupie pytanie. Złamana noga, plombowany ząb, od biedy bóle menstruacyjne i piłka nożna uderzająca z impetem w męskie krocze (podobno boli, nie wiem). Ale istnieją takie rodzaje bólu, które nie mieszczą się w (bodaj 10-stopniowej?) skali, które paraliżują, obezwładniają i uniemożliwiają życie. Które powodują, że masz w nosie, co myślą inni i krzyczysz ile sił w płucach, aż szyby szpitalnej klitki trzęsą się od nadmiaru decybeli: „Ratujcie mnie! Pomocy! Chcę żyć!”. Czujesz ból mimo kolejnej dawki morfiny (czy innej pochodnej, jaką mają akurat w arsenale leków szpitalnych), boisz się oddychać, bo ten minimalny ruch klatki piersiowej rozrywa twoje ciało na strzępy, od wewnątrz. I w konfrontacji z tym BÓLEM (wielkimi literami) – wypalone zawodowo pielęgniarki salowe, które tobą gardzą, bo widzą takich cierpiących ludzi codziennie, od wielu lat, i zapewne skrycie podejrzewają cię o to, że symulujesz. I to jest chore – brak empatii w takich miejscach, w których współczucie i chęć pomocy w cierpieniu winna być kwestią priorytetową. Dlatego opowiadanie Zielony bożek cierpienia poruszyło mną dogłębnie, bo w realistyczny sposób przedstawiło podejście personelu medycznego, który, w momencie wypalenia zawodowego, powinien być wymieniany. I o tym m.in. jest to opowiadanie, które ma element fantastyczny. Zielony element fantastyczny.
Nasze życie pędzi. Nie mamy szans na przystanek, na chwilę refleksji. Na reakcję… na pomoc… Pewnego dnia byłam świadkiem kradzieży. Wybierałam w drogerii perfumy, kiedy to
kątem oka zarejestrowałam błyskawiczny manewr (prawdopodobnie wyćwiczony – lata praktyk) – wyciągniecie dłoni, chwyt wody toaletowej (nie wiem czy wcześniej upatrzonej, czy przypadkowej, w każdym razie na pewno drogiej), rzut owej do torby i sprint do wyjścia. Cała ta akcja trwała ok 3-4 sekundy. Nie zdążyłam nawet otworzyć ust, a co dopiero mówić o złapaniu złodzieja lub w ogóle podjęciu jakiegokolwiek działania. Byłam wstrząśnięta… Mój brak reakcji nie spowodował, że ktoś cierpiał, ale i tak czułam się dziwnie. Mogłam pójść do kasy, zgłosić ten fakt, ale nawet nie widziałam, jak ten chłopak wyglądał, w co był ubrany, jedyny szczegół to ciemna torebka, w której wylądował kradziony przedmiot. Co by dało moje zgłoszenie? Prócz tego, że prawdopodobnie by mnie zatrzymano, może przesłuchiwano i wycięto z życiorysu sporo cennego czasu. A mnie się spieszyło… A gdyby tak w grę wchodziła krzywda drugiej osoby? Czy poruszylibyśmy niebo i ziemię, żeby jej pomóc, przy założeniu, że my jesteśmy bezpieczni? Czy raczej wyjęlibyśmy telefon i pstryknęli fotkę z myślą o dużej liczbie lajków? Ten autobus to inny świat jest niepozornym opowiadankiem z bombowym ładunkiem emocjonalnym. Świetne!
Opowiadanie Pijackie fajerwerki może nie jest wybitnie dobre, ale skłania do refleksji i wyciągnięcia ciekawych wniosków. I jak ulał pasuje do „fejsbukowej” teraźniejszości, gdzie „zwichrowane mamuśki” udostępniają zdjęcia swoich pociech począwszy od życia prenatalnego (zdjęcia USG to już norma…), poprzez zdjęcia tuż po urodzeniu (lub w trakcie). A potem to już sama słodycz – upaprana pierwszą kaszką / marchewką / buraczkiem / czekoladą buźka pociechy, pierwsza kupa / kąpiel / wizyta na basenie /u fryzjera / na koniku itd. Duma nie jest niczym złym, nawet sama chęć pochwalenia się jest urocza, ale fotograficzny pamiętnik, kompromitujące foty, byleby pokazać znajomym (i nieznajomym) jakiego to ja mam cudownego dzieciaczka – to już anormalne. I przykład „zwichrowanych mamusiek” to tylko kropla w morzu: cudowny ślub (150 zdjęć z samej przysięgi), wspaniałe wakacje (200 zdjęć w folderze, większość to same widoki), nowe auto, nowe paznokcie… To opowiadanie jest o ludziach, którzy muszą być lepsi, jeszcze lepsi, najlepsi. Chora rywalizacja i choroba „wybujałego ego”.
Prawdziwą wisienką na torcie – nie kandyzowaną, ale taką jędrną, prawdziwą – jest ostatnie opowiadanie Letni grom. Traktuje ono o totalnej zagładzie świata spowodowanej wybuchem nuklearnym. A w tym wymarłym świecie pies, dwie osoby oraz pierwsze oznaki choroby popromiennej. Siła przyjaźni i, mimo braku szczęśliwego zakończenia, opowiadanie niesie za sobą piękny przekaz – zawsze jest czas, aby spełnić swoje marzenia.
