Słowo „kostium” kojarzy się głównie z halloweenowymi przebierankami, fikuśnymi balami maskowymi czy karnawałowymi zabawami, a w kontekście kina – z filmami fantastycznymi i historycznymi. W tym uproszczeniu gubią się fundamentalne znaczenia kostiumu filmowego. Służy on głównie dwóm celom: pierwszym jest wspieranie narracji poprzez tworzenie autentycznych postaci, drugim budowanie kompozycji, zapewnianie równowagi wewnątrz ram kadru dzięki odpowiedniemu zastosowaniu barwy, faktury i kształtu.

Kostiumy mogą być tak wystylizowane, aby podkreślić ich czysto obrazowe cechy.

W Iwanie Groźnym stroje bohaterów zostały dokładnie do siebie dopasowane, nie tylko pod względem koloru i faktury, ale także ułożenia w ruchu. W jednej ze scen szerokie fałdy lekkiej, prostej szaty duchownego zostały zestawione na zasadzie kontrastu z ciężkim, bogato zdobionym płaszczem cara. Dzięki temu zabiegowi kostiumom nadano cechy ekspresyjności i plastyczności.

Iwan Groźny (1944)

Kostiumy w Freak Orlando wyróżniają się fantazyjnym projektem oraz zastosowaniem barw podstawowych o maksymalnej intensywności. W dodatku stroje zestawione są często z neutralnym, szarym tłem.

Freak Orlando (1981)

Kostiumy mogą pełnić funkcję przyczynową lub budować motywy.

Guido w Osiem i pół Federico Felliniego nosi okulary, żeby osłonić się przed światem.

Osiem i pół (1963)

Myśląc o wielu ikonicznych postaciach, od razu nasuwają się nam najbardziej charakterystyczne elementy ich strojów, np. peleryna Draculi, pojawiająca się przez lata w wielu filmowych wcieleniach tego bohatera.

Dracula (1931)

Materiał promocyjny do Draculi: Historii nieznanej (2014)

W Speed – niebezpieczna szybkość kostium (koszulka Annie z napisem University of Arizona) pozwala Jackowi przechytrzyć przeciwnika. Kiedy Howard nazywa bohaterkę „dziką kotką” (ang. wildcat; drużyny sportowe Uniwersytetu w Arizonie nazywane są Arizona Wildcats), ten wie, że główny czarny charakter ma ukrytą w autobusie kamerę.

Kostiumy często korespondują ze scenografią. Zazwyczaj uwaga widza zwrócona jest na postacie, dlatego scenografia stanowi często naturalne tło, a kostiumy mają wyróżnić bohatera. W Night of the Shooting Stars ciemne stroje faszystów kontrastują z jasnymi polami pszenicy.

Night of the Shooting Stars (2003)

Kostiumy mogą wyróżniać się z tła, ale także do niego dopasowywać. W THX białe stroje bohaterów zlewają się w jedno z białym tłem, co sprawia wrażenie, że ich głowy dryfują w nicości.

THX (1971)

Kostiumy wraz ze scenografią mogą wspierać narrację. Początkowe sceny Zakochanych kobiet pokazują powierzchowne życie pochodzących z klasy średniej bohaterów za pomocą wyrazistych barw podstawowych i uzupełniających, obecnych w kostiumach i scenografii.

Zakochane kobiety (1969)

W środkowej części filmu, kiedy postacie znajdują miłość na wsi, dominują pastelowe kolory pól.

W końcowej części filmu bohaterowie przenoszą się w góry, a ich uczucia stygną. Kolory bledną i składają się już niemal tylko z czerni i bieli.

W pozostałych odcinkach:

1. Wymiary kadru.
2. Kształt kadru.
3. Kadrowanie: kąt i poziom ustawienia kamery.
4. Kadrowanie: wysokość ustawienia kamery.
5. Kadrowanie: odległość kamery.
6. Kompozycja: rodzaje kompozycji.
7. Kompozycja: podział kadru.
8. Przestrzeń pozakadrowa.
9. Prędkość ruchu.
10. Obiektyw: długość ogniskowej.
11. Obiektyw: głębia i zakres ostrości.
12. Ruchy kamery.
13. Długie ujęcie.
14. Oświetlenie.
15. Oświetlenie – ustawienie światła.
16. Barwa.
17. Scenografia.
18. Rekwizyt.