Najbardziej magiczne historie nie dzieją się wcale za górami, za lasami i nawet nie dawno temu. Jedna z nich, opisana przez Guillerma del Tora, zdarzyła się w USA w latach pięćdziesiątych i jak każda baśń była o odwadze i miłości.
Orange is the new black
Czy mieliście kiedyś tak, że wszyscy mówili wam, żeby obejrzeć jakiś serial, ale jakoś nie wychodziło? W końcu się udało i jakimś szalonym ciągiem obejrzeliście cztery sezony w dwa tygodnie (albo jednej weekend) i okazało się, że wasze życie do tej pory było smutne i puste, bo tego, czego wam brakowało, to właśnie ten serial?
„Comrade Detective” – Towarzysz Milicjant, czyli o tym, jak patrzy na nas Zachód
W sierpniu tego roku nakładem Amazon Studio wyszedł serial Comrade Detective stworzony według scenariusza Briana Gatewooda i Alexa Tanaki. Jest to serial w pewien sposób eksperymentalny, ponieważ oglądając go, jesteśmy przekonani, że faktycznie widzimy na ekranie oryginalny rumuński serial z lat 80. Jednak czy tak jest w rzeczywistości?
Serial składa się z sześciu odcinków, których akcja przypomina typowe „Buddy Cops”, fabuła koncentruje się wokół poszukiwania zabójcy jednego z partnerów. Oczywiście śledztwo prowadzi do amerykańskiej ambasady. Świat przedstawiony w tej historii jest czarno-biały, jak przystało na porządne socrealistyczne dzieło (twórcy chyba nie wiedzą jeszcze, że socrealizm skończył się w 1956 roku), istnieje tylko dobry komunista i zły kapitalista, a wszystko, co złe, kojarzy się ze Stanami Zjednoczonymi. Między innymi zabójca nosi maskę Ronalda Reagana, młodzieży mąci się w głowach dżinsami, a gangsterzy szmuglują pepsi colę. Najpiękniejszym chyba momentem w całym serialu jest fragment, gdy jeden ze „złych” modli się do flagi USA. Strona komunistyczna jest za to przedstawiona w sposób bardzo prosty: cytaty z Lenina serwowane przy każdej okazji, nienawiść do Zachodu i proste serce oraz wieczne wybieranie dobra większości. Efekt jest taki, że środowisko rumuńskie zostaje przedstawione w sposób ironiczny.
Kolejna ciekawostka związana z serialem to fakt, że zostaje on nam przedstawiony jako oryginalny serial z czasów komunizmu w Rumuni, odnaleziony i odnowiony cyfrowo. Niestety tak nie jest. Nie jest nawet kręcony według oryginalnego scenariusza z tamtych lat, to całkowicie nowa produkcja inspirowana czechosłowackim serialem 30 spraw Majora Zemana oraz wschodnioniemieckim Polizeiruf 110. Za to widzowie oszukani są w sposób mistrzowski, bo przez większość czasu możemy czuć się przekonani, że oglądamy oryginał, mimo że od niektórych bardzo jasnych w przekazie treści propagandowych nawet Lenin przewróciłby się, może nie w grobie, ale w mauzoleum.
Myślę, że serial warto obejrzeć, może nie ze względu na warsztat i niesamowitą fabułę, ale jako nowe doświadczenie i ciekawostkę. A przy okazji ze względu na ciekawe treści, bo to, z czego śmieją się amerykanie, wcale może tak nie bawić kogoś, kto żyje i wychował się w Europie Środkowej. Dzięki temu mamy też pojęcie o tym, jak patrzy na nas szeroko pojęty Zachód.
Głośny/cichy film
Nowy film Nolana z artystycznego punktu widzenia jest perełką. Piękne zdjęcia, wspaniała muzyka i cudnie dograny montaż równoległy wciskają w kinowy fotel z zachwytu.
Do zobaczenia w Poznaniu!
Właśnie rozpoczął się wrzesień – miesiąc oznaczający powrót wszystkiego na swoje miejsce. I teatry ponownie otwierają swoje drzwi dla widzów. Koniec sierpnia był momentem, w którym wszyscy teatromaniacy zacierali rączki i przebierali nóżkami jak małe dzieci w wesołym miasteczku. Postanowiłam zrobić krótki przegląd tego, co proponują nam poznańskie teatry.
Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego
Nowy sezon i stare rzeczy, nawet te bardzo stare, ponieważ ósmego na deskach Teatru Nowego zagrają po raz setny Dwunastu gniewnych ludzi. Poza tym w repertuarze wiele spektakli, które miały premierę w poprzednim sezonie np. Prezydentki, Będzie pani zadowolona, czyli rzecz o ostatnim weselu we wsi Kamyk oraz O szczytach rozpaczy i uśmiechu stewardessy i Porno. Niezupełna nowość szykuje się na koniec miesiąca – 30 września odbędzie się premiera spektaklu Iwona, księżniczka Burgunda w reżyserii Magdaleny Miklasz (spektakl był już wystawiony w TN w zeszłym roku). Gombrowicz, w wydaniu uwspółcześnionym, wydaje się doskonałym wyborem. Może świetnie przemawiać, zarówno do pokolenia Milenialsów, jak i do osób, które z niepokojem drążą kwestie tożsamości narodowej.
Oprócz spektakli Teatr Nowy nie pozostawia nas bez smaczków okołoteatralnych; dwa wydania „Czytnika” poświęcone będą młodym poetom: Jakobe Mansztajnowi i Szczepanowi Kopytowi. Pod koniec miesiąca pojawi się również spotkanie z Klementyną Suchanow poświęcone Gombrowiczowi, a 9 września TN zaprasza na swoje Drzwi otwarte.
Teatr Polski w Poznaniu
W zaprezentowanym na stronie internetowej repertuarze nie widać żadnych nowości, za to po raz kolejny pojawią się na scenie Krakowiacy i Górale oraz inne bardzo ciekawe spektakle, które ukazały się w zeszłym sezonie, m.in. Trojanki i Ojczyzna pozostające w kręgu refleksji nad narodem. Często można będzie też zobaczyć spektakl Malowany ptak poświęcony trudnym relacjom polsko-żydowskim.
Teatr Polski wspiera również odbywający się w tym roku w Poznaniu Kongres Kobiet. Kontynuowany będzie również cykl spotkań z pisarzami, prowadzony przez prof. Przemysława Czaplińskiego – Nie-boskie narracje, a jako pierwszy gość pojawi się, w październiku, Artur Domosławski.
Teatr Wielki/Opera
Dla fanów umuzykalnionych Opera przygotowała wspaniały koncert inaugurujący nowy sezon 2017/2018, podczas którego zagrają najwspanialsze fragmenty oper prezentowanych w poprzednim sezonie i przygotowanych na ten sezon, m.in. Jenůfy, Borysa Godunowa i Czarodziejskiego fletu. We wrześniu będą grali przede wszystkim Alicję w Krainie Czarów, pod koniec miesiąca pojawi się Anna Karenina oraz w cyklu Poznańska premiera na scenie Teatru Wielkiego zagości spektakl Edukacja Rity w reżyserii Andrzeja Strzeleckiego, w którym oglądać można Piotra Fronczewskiego i Katarzynę Ucherską.
Teatr Animacji
We wrześniu TA proponuje jedną premierę: Pana Tobiasza i książki, czyli historię księgowego, który trafia do Krainy Książek i zamiast z liczbami, musi nauczyć się pracować z literami, z całymi historiami, które nie są stworzone do uporządkowanych linijek. Premiera już 16 września 2017 roku. Poza tym w repertuarze wiele ciekawych propozycji, by umilić czas trochę młodszym fanom teatru. Zobaczyć można jeszcze Calineczkę i Żabkę oraz Pory roku w reżyserii Tsubame Kusunoki.
Nowy sezon nie zaczyna się z niesamowitą pompą, ale na pewno bardzo przyzwoicie, trudno już doczekać się premiery Gombrowicza w Teatrze Nowym i z radością można stwierdzić: „Nareszcie wrzesień”. Oby następne miesiące przyniosły jeszcze więcej wspaniałych premier i wydarzeń okołoteatralnych.
Jesteśmy na:
