Od pewnego czasu w Teatrze Nowym w Poznaniu grają spektakl Prezydentki, intrygujący plakat z trzema kobietami wystrojonymi w „pawie pióra”. W sumie nie wiadomo czego się spodziewać. A spodziewać się można zdecydowanie wszystkiego!

Na scenie zasiadają trzy panie, już nie takie młode, raczej w takim momencie życia, w którym większość rzeczy już się powinno przeżyć. Rozmowę zaczynają od zwykłych codziennych trosk, o tym, że dzieci znów nie przyjechały, że chciałyby mieć wnuki, coś się zgubiło, gdzieś zaszczekał pies czy jakaś sukienka się podarła – prezentują swoje mieszczańskie problemy. Trochę się kłócą, sprzeczają, aż coś pęka – można powiedzieć, że coś się zesrało. Okazuje się, że pod maską kobiet, których już nic nie zdziwi, tkwią wrażliwe dziewczęta, które marzą. A marzą o tym, co zawsze tkwi gdzieś głęboko w każdej osobie.

Nie wiem, czy można się identyfikować z Maryjką, Ireną czy Renatą, jednak gdzieś tam tkwi bolesne ukłucie, że czy tego chcemy czy nie w każdym człowieku tkwi tęsknota za akceptacją. Renata i Irena mogą wieść swoje życiowe narracje o codzienności, Maryjka nie może, bo Maryjka nie przeżyła, pragnie jednak podzielić się ze swoimi przyjaciółkami swoją wielką pasją – kupą. Od tego drażliwego tematu nie da się uciec. Bohaterki trochę nas bawią, trochę wzruszają. Nie przebierają w słowach (uwaga! Spektakl dla widzów dorosłych), co wzbudza dodatkowe salwy śmiechu na widowni. Ale czy rzeczywiście to wszystko jest takie śmieszne, czy w ogóle jest zabawne? Możemy mieć pewne wątpliwości.

W warstwie artystycznej spektakl jest bardzo prosty, scenografia to pokój z kuchnią, muzyka pojawia się w ważnych momentach i faktycznie współgra z tym, co dzieje się na scenie, ale nie powiedziałabym, że buduje emocje. Jednak nie ten artystyczny szlif jest tu ważny. To treść oraz absolutna naturalność aktorek oraz ich otoczenia pozwala na stworzenie bardzo ciekawego spektaklu opowiadającego o tym, że ci najbardziej pokorni i spokojni mogą okazać się najbardziej niebezpiecznymi ludźmi, jakich znamy, jeśli tylko obudzą się w nich niespełnione marzenia.

Scenariusz: Werner Schwab
Reżyseria: Piotr Kruszczyński
Scenografia, kostiumy, światła: Krystyna Łagowska
Muzyka: Jacek Kita
Ruch sceniczny: Maćko Prusak
Konsultacje literackie: Michał Pabian
Inspicjent: Krzysztof Przybyłowicz

Aktorki:

Bożena Bobrowska-Kropielnicka – Irena
Małgorzada Łodej-Stachowiak – Maryjka
Daniela Popławska – Renata