Drodzy i Kochani,
w obliczu sytuacji, którą napotkaliśmy w połowie marca, wszystko stanęło na głowie: zarówno gospodarka, jak i edukacja musiały się „przebranżowić”, aby nie stracić i aby przez nie nie stracili inni, Bogu ducha winni pracownicy i uczniowie.
Jojo Moyes jest w doskonałej pisarskiej formie. Cały czas pisze. Nie byłoby w tym jednak nic spektakularnego, gdyby nie fakt, że pisze wspaniale. Maluje fabułę, tak jakby przed oczami pojawiały jej się miliony wizji i każda znajdowała swoje ujście we właściwym doborze słów. Zdaję sobie sprawę, że ocenianie języka powieści zagranicznej jest dość… niepożądane, gdyż mamy do czynienia z tłumaczeniem (a zatem twórczością „naddaną”). Niemniej jednak sądzę, że tłumacz nie jest w stanie zdziałać cudów, gdy sama powieść jest napisana bez tzw. flow.
Żyjemy w świecie, w którym ryzyko jest jedną z lepszych dróg do osiągnięcia zamierzonego celu. Bywa, że pragnąc z całych sił uniknąć rozczarowań, jeszcze bardziej napędzamy pędzącą już machinę i wpadamy w pułapkę niczym bohater antycznej tragedii. Bywa także, że coś (co najczęściej jest tzw. wewnętrznym głosem) każe nam zaryzykować i żyć pełnią życia. W końcu: you only live once!
Na pytanie zadane w tytule właściwie potrafiłby odpowiedzieć prawie każdy, kto choć raz w życiu widział pawia. Ale nie do końca o kolory pawich piór chodzi. Mam na myśli raczej to, jak metafora może odnaleźć sobie miejsce w książce – jak dzięki niej możemy nieco inaczej rozumieć różne kwestie, co nam, czytelnikom, daje i przede wszystkim – co powieść może dzięki niej zyskać.
Odpowiedz na trzy pytania i dowiedz się, czy jesteś najwierniejszą czytelniczką powieści Colleen Hoover. Ten test może wpłynąć na twoje doświadczenia czytelnicze. Odważ się zawalczyć o swoją literacką przestrzeń.
