Braci Coen można spokojnie zaliczyć do grona najbardziej cenionych współczesnych reżyserów. Takie filmy jak To nie jest kraj dla starych ludzi czy Fargo przyniosły im nie tylko sporą liczbę nagród (łącznie mają na swoim koncie cztery Oscary i jeden Złoty Glob), ale i popularność oraz uznanie na całym świecie. Będąc duetem docenianym przez krytyków i szczerze lubianym przez publiczność, muszą mierzyć się ze sporymi oczekiwaniami przed premierą każdego ich kolejnego filmu. Tak też było w przypadku Co jest grane, Davis? Czy jednak tytuł ten sprostał oczekiwaniom widzów?

Tytuł: Co jest grane, Davis?
Reżyser: Ethan Coen, Joel Coen

Davis jest początkującym muzykiem folkowym, tworzącym i mieszkającym w Nowym Jorku. Nie ma dachu nad głową ani stałego źródła dochodu, a na co dzień pomieszkuje u znajomych, szwenda się po barach i próbuje jakoś wiązać koniec z końcem. Do życia podchodząc dość nonszalancko, marzy o zrobieniu wielkiej kariery i snuje plany na przyszłość. Przede wszystkim jednak cały czas próbuje znaleźć swoje miejsce na ziemi…

Każdy, kto widział choć kilka filmów braci Coen, z pewnością zauważył, że ich produkcje łączy podobna narracja, stylistyka i klimat. Przez lata reżyserzy wyrobili sobie unikalny styl, który nie tylko wyróżnia ich na tle innych twórców, ale który przyniósł im sporą rozpoznawalność. I właśnie tę coenowskość możemy doskonale zaobserwować w Co jest grane, Davis? Ten film to wręcz kwintesencja najbardziej charakterystycznych zabiegów, motywów czy rozwiązań filmowych braci Coen. Zobaczymy tu więc ciekawy sposób kreowania postaci, długie, błyskotliwe dialogi czy tak typowy dla nich czarny humor.

Oscar Isaac, Carey Mulligan, John Goodman czy Adam Driver… Bracia Coen jak zwykle zaangażowali w swój projekt prawdziwą śmietankę światowego kina. Cała obsada sprawdza się tu doskonale i żaden z aktorów, nawet na dalszych planach, nie zszedł poniżej bardzo wysokiego poziomu. Nie są to jednak jedynie indywidualne popisy aktorskie, a przede wszystkim dobrze dobrana grupa, która idealnie się dopełnia. Aktorzy perfekcyjnie się zgrali, przez co między ich bohaterami cały czas iskrzy. W każdym dialogu panuje niesamowite napięcie, a od postaci aż biją emocje. Dzięki takiej obsadzie dopracowany i inteligentny scenariusz braci Coen miał szansę w pełni wybrzmieć, a sam film zyskał na niezwykłej energii.

Również pod kątem technicznym film stoi na naprawdę wysokim poziomie. Zdjęcia, muzyka czy praca kamery tworzą dopracowany i bardzo estetyczny film, który aż miło się ogląda. Wszystkie te elementy nie tylko sprawiają, że wszystko wygląda i brzmi świetnie, ale przede wszystkim tworzą niesamowity klimat. Oglądając film, mamy wrażenie, jakbyśmy znaleźli się w samym środku jego wydarzeń i razem z bohaterami spacerowali ulicami Nowego Jorku, odwiedzali ciemne, gęste od dymu bary czy jechali zatłoczonym metrem…

Co jest grane, Davis? to opowiedziana powoli i bezpretensjonalnie historia człowieka poszukującego swojego miejsca na ziemi. Pełna szczerości i naturalnego ciepła, mówi o (nie)zwyczajności życia oraz o przyjemnościach i trudach codzienności. Zapraszając nas do świata muzyki folkowej, film zachęca do tworzenia, wyrażania siebie poprzez sztukę. Przesiąknięty licznymi nawiązaniami kulturowymi, stanowi również swoisty hołd dla wszystkich twórców i pasjonatów… Nie jest to może najlepszy film braci Coen, ale na pewno nie można odmówić mu uroku i niezwykłego klimatu. Niby nie ma w sobie nic odkrywczego ani rewolucyjnego, ale w jakiś dziwny sposób urzeka i wprawia w pozytywny nastrój. A takich filmów też czasem potrzebujemy…