Świat jest dziwny. Bizarny. Przymiotnik, którym posługuje się Olga Tokarczuk, sam w sobie jest nieco osobliwy. Przenosi do polszczyzny francuskie słowo bizarre, które niesie za sobą także określenia niezwykły, śmieszny czy upiorny. Dobrze to widać w tej prozie traktującej o sytuacjach niecodziennych, granicznych lub widzianych z zupełnie innej perspektywy. Z pozoru wszystko jest swojskie, znajome; dopiero po jakimś czasie dają się zauważyć zniekształcenia i niedopasowania. To tak jak w dziecięcej układance, gdy widzimy zagłębienie w kształcie trójkąta równobocznego i chcemy włożyć tam odpowiedni klocek, a gdy dopasowujemy go, okazuje się, że to trójkąt prostokątny. Delikatne przesunięcie, które uwiera.
