Miłość nie wybiera. Nie patrzy na stan konta, nie mierzy metrów mieszkania i nie ocenia perspektyw na przyszłość. Ta prawdziwa jest ślepa i bezinteresowna. Co nie oznacza, że… rozsądna. Czy decyzje podejmowane na skutek podszeptów serca to zawsze dobry wybór? A może w sprawach tak istotnych jak przyszłość i małżeństwo lepiej zdać się na osąd rozumu?

Tytuł: Szlachetne serce
Cykl: Mieć odwagę, by marzyć (tom 2)
Autor: Susan Anne Mason
Wydawnictwo: Dreams

Amerykański sen to legenda nie tylko naszego pokolenia. Wizja nowego życia na obcym kontynencie przyświeca też bohaterom Szlachetnego serca. Maggie i jej brat przemierzają ocean, by odmienić swoje przeznaczenie. Nikt jednak nie wie, że dziewczyna nie tylko szuka nowych perspektyw, lecz także ucieka od przeszłości. W podobnej sytuacji jest Adam. Tyle że on donikąd nie jedzie, ale wraca do rodzinnego domu. I wcale nie oznacza to powrotu z podróży. On wychodzi z więzienia i zdaje sobie sprawę, że nie może na wiele liczyć. Społeczeństwo traktuje go jak czarną owcę. Czy nie ma dla niego ratunku? Z własnymi myślami bije się też Autora. Jej serce zostało złamane i teraz jedyne, o czym marzy, to nauka pielęgniarstwa. Wcześniej jednak musi się zmierzyć z ojcem, który szykuje dla niej inną przyszłość. Czy Ameryka okaże się miejscem spełnionych marzeń czy raczej… pogrzebanych nadziei?

Szlachetne serce to drugi tom cyklu Mieć odwagę, by marzyć. Tym razem akcja toczy się wśród tych samych kręgów rodzinnych, jednak głównymi bohaterami stają się kolejne pokolenia. Nie oznacza to, że autorka zapomniała o postaciach z Irlandzkich łąk. Pojawiają się oni jako bohaterowie drugoplanowi, angażują się w kilka problemów. Jednak temat ich życia miłosnego zakończony został w tomie pierwszy, a co za tym idzie – ich obecność w romansie historycznym stanowi rodzaj… ozdobnika.

Tak, w sensie chronologicznym powieść jest bezpośrednią kontynuacją. Jednak napisana została w sposób na tyle umiejętny, że również brak znajomości pierwszego tomu nie pozbawi nas przyjemności czytania drugiej części. Ale tylko drugiej. Wcześniejsze wydarzenia w naturalny sposób pojawiają się w narracji, i to zarówno najbardziej kluczowe ich elementy, jak i ostateczne rozwiązania. Jeśli nie chcecie psuć sobie zabawy, polecam zacząć tę przygodę mimo wszystko od początku.

Irlandzkie łąki przeczytałam już jakiś czas temu i nie byłam pewna swojej pamięci. W czasie czytania okazało się jednak, że tej historii nie dało się zapomnieć. Bardzo dużo wspomnień wróciło do mnie w trakcie rozwoju fabuły, która wiele zmieniła w mojej wcześniejszej ocenie wydarzeń. Przede wszystkim dlatego, że bohaterem książki stał się Adam. Zły brat, niegodny dziedzic, wiecznie obrażony i negatywnie nastawiony do wszystkich bohater Irlandzkich łąk. Również sama autorka, jak napisała w posłowiu, nie lubiła go podczas pierwszego tomu. W drugim jednak weryfikuje się wszystko. Poznajemy jego perspektywę i powoli… zaczynamy rozumieć. Taka zmiana punktu widzenia wiele dała historii.

Wciąż zachwycał mnie za to rewelacyjny klimat. Lubię powieści przenoszące nas do czasów konwenansów. Podoba mi się, jak bohaterowie dzielnie zmagają się z przeciwnościami losu, ale też zaszłościami tradycji. Społeczne uprzedzenia, specyficzny język czy zachowania pełne kurtuazji – te wszystkie dodatki nadają całości smak i nutkę melancholii. Moją uwagę zwrócił też pewien schemat ojca. Co do zasady jest to surowy niszczyciel dziewczęcych fantazji. Po raz kolejny poznajemy historię młodej panny, której tatuś grozi, zapowiada aranżowane małżeństwo i… w sumie ogranicza się do mówienia. Ten aspekt książki był pewnego rodzaju schematem powtarzanym przez wiele książek. Do tej pory nie spotkałam się z historią, w której ojciec wybiłby z niewieściej głowy nieroztropnego kandydata. Czyli albo te konwenanse wcale nie były takie straszne, albo… konwencja romansu wymusza kilka ustępstw.

Reszta rozwiązań fabularnych tak oczywista już nie była, a cała powieść okazała się lekką i romantyczną historią, którą czyta się z zapartym tchem. Po pierwszych stronach wyraźnie tworzy nam się podział na dwa potencjalne związki, a historia opisywana jest z perspektywy czterech bohaterów. Dzięki temu zabiegowi nie tylko poznajemy różne punkty widzenia – nie tracimy też zainteresowania przebiegiem wydarzeń.

Co ciekawe, poszczególne fragmenty nie były podpisane imionami bohaterów. A jednak bez problemu orientowałam się, kto jest narratorem. Powieść napisana została wyjątkowo plastycznym stylem. Nie tylko bez problemu wczuwałam się w klimat historii, ale też poznawałam charakter postaci, ich specyficzne zwroty czy sposób formułowania myśli.

Dlatego Szlachetne serce to książka, po którą warto sięgnąć. I to z wielu względów. Jest ciepła, romantyczna i mądra. Dostarcza czytelnikowi nie tylko rozrywki, ale też chwil wzruszeń i refleksji. Ale przede wszystkim… jest niezwykle ciekawa. W dwóch słowach… czytelnicza miłość!